Ineens voel je de tanden van je kind in je tepel, arm of schouder zinken. Verrast en verschrikt roep je: ‘Au’! En je kind leest de uitdrukking op je gezicht. Ieder kind experimenteert met bijten. Zo is het nu eenmaal. Het is een lastige fase die vanzelf weer overgaat. Het is als een nies of een hoest. Een peuter wil een ander kind geen pijn doen. Het bijt doordat een grote golf aan emoties plotseling over hem heen komt en een uitweg zoekt.
Het gevoelsleven van peuters is woelig en ze kunnen niet altijd de juiste uitgang vinden voor de opgebouwde frustratie in hen. De uitweg die vooraan ligt is niet de wenselijke reactie… en toch gebeurt het: het peutertje duwt, bijt of haalt uit omdat de opgebouwde frustratie in hem geen uitgang heeft gevonden. Het gebeurt niet vanuit de drijfveer de ander pijn te doen.
Kortom het valt niet mee om peuter te zijn, met frustraties en gevoelens van eenzaamheid, onbegrip. Hij wil van alles en heeft nog niet de coördinatie, kracht en mogelijkheden om DAT WAT HIJ WIL! goed uit te voeren of uit te drukken. De peutertijd is een hoopvolle en tegelijkertijd frustrerende tijd in het leven van een kind en zijn verzorgers!!
En wat vraagt het van ons als ouders en verzorgers? In ieder geval vraagt het van ons om in verbinding blijven, waar zij de verbinding verliezen en naar hen luisteren, hen leiden over de wilde baren van emoties.
Appeltjes plukken
Teder en jong als werd het voorjaar
maar lichter nog want zonder vruchtbegin
met dunne mist tussen de gele blad’ren
zet stil het herfstgetijde in
Met het begin van de herfst gingen we appeltjes plukken in een mooie tuin vlakbij park schothorst. Een kleine fietstocht in de bakfiets bracht ons bij onze bestemming De gastvrouw had heerlijke kleine appelflapjes van de appeltjes uit de tuin gebakken. Het binnenkomen liet gelijk de grote verscheidenheid aan karaktertypes zien. Het ene kind kwam binnen en bleef als een schaduw precies achter mij staan en keek om mijn benen heen de tuin in. Een ander kind ging helemaal op in het bestuderen van een slak die langzaam uit zijn schelp tevoorschijn kwam en verkennend zijn steeltjes ronddraaide. Daaromheen liep een kleintje zonder enige schroom onderzoekend de tuin in. Het schudden van de appelboom waardoor de appeltjes de takken van de boom loslieten maakten grote indruk op een aantal kinderen, die daarna enthousiast zo snel mogelijk appels gingen oprapen. De oogst was indrukwekkend en de appeltjes gingen ’s avonds in het mandje mee naar huis! Hoe heerlijk de zelf geplukte appeltjes smaakten kreeg ik de volgende dag te horen.
Wat doen we als het zonlicht gaat verdwijnen? Dan zingen we liedjes en steken een kaarsje aan.
St Maarten is het eerste feest op weg naar Kerstmis. Het eerste van de 4 lichtjesfeesten.
Ridder St Maarten reed te paard.
Zijn mantel hing over zijn zwaard.
Hij was op weg naar de stad,
soldaat van de koning met God in zijn hart.
Toen hij bij de poort aankwam zag hij een arme man, met blote voeten en deed daar iets ongewoons: hij stapte van zijn paard af en sneed zijn mantel in twee. Hij hield zelf een deel en gaf de arme man het andere deel.
Het mooie aan dit beeld is dat het ons uitnodigt om voorbij wat we gewoon zijn te kijken naar wie we zijn. Voorbij dat wat ons gevormd heeft. Een andere kant van dit beeld is ook dat we uitgedaagd worden om in het geven niet alles weg te geven maar ook onszelf te geven, te voeden.
In mijn werk betekent het dat ik de kinderen help wanner ze iets nodig hebben zonder het van ze over te nemen. Ik leg telkens weer de uitnodiging bij hen neer om hun eigen stap te zetten, om zich bijvoorbeeld een nieuwe vaardigheid eigen te maken, een stap buiten hun comfortzone te zetten. Hierbij blijf ik dichtbij en betrokken. Ik zie het ze doen en die bemoediging pikken ze op.
Afscheid nemen hoort erbij
We nemen niet alleen afscheid van het licht, dat langzaam uit de dagen sijpelt,
maar binnenkort gaan we ook afscheid nemen van dit kleine peutertje!
Zie mij hier staan
een verhuizing komt eraan
De tijd is gekomen: IK ga
Ik ben nu twee
Ik zeg nee
en sta wakkerder in de wereld
Ik sta stevig op mijn eigen benen
en in mij verschuiven alle perspectieven
was dit de wereld?
Zag ik haar ooit eerder zó?
Voordat we het oude jaar uitzwaaien zwaaien we jou uit! Om in het nieuwe jaar een pasgeboren kleintje in ons midden welkom te heten.
