Zintuig als poort
Ik ben bij een inspirerende lezing van Edmond Schoorel geweest. Hij is kinderarts en leidt het kindertherapeuticum in Utrecht, waar je terecht kan voor allerlei soorten vragen over je kind. Het kindertherapeuticum is een plek waar een multidisciplinair team samenwerkt om ervoor te zorgen dat kinderen, die met een vraag komen weer vrij, gezond en blij verder kunnen. Ik heb hem horen spreken over de zintuigen. Het was bijzonder om hem te horen spreken. Waar hij over sprak was levend, bijna tastbaar en het heeft me geïnspireerd om jullie mee te nemen in de zintuigen, zoals R. Steiner erover dacht en sprak.
Je kan de zintuigen zien als poorten of bruggen waar je aan twee kanten overheen kan. Er zijn 12 zintuigen en ik wil jullie een impressie geven van de onderste 4 zintuigen, waar ik met name mee werk. Dit zijn de tastzin, de levenszin, de bewegingszin en de evenwichtzin.
De tast is een ervaring op de grens, waardoor er een binnenwereld en een buitenwereld ontstaan. Het is de grens waar iets ophoudt en iets anders begint. Novalis schreef in Fragmente zo mooi: aanraking is scheiding en verbinding. Aan de grens kunnen we onszelf en de ander ontmoeten.
Wanneer je geboren wordt kom je als het ware aan op een onbewoond eiland, je spoelt erin aan, een beetje verloren. Het is je onbekend en je kunt je nog niet oriënteren. Een baby’tje lost op in zijn omgeving net als een waterdruppel in de oceaan en door het tastzintuig gaat het baby’tje zijn binnenruimte ervaren: dit is mijn plek, de plek waar ik veilig ben bij mezelf, onvervreemdbaar voor mij. Daar gaat niemand anders over. Zo ontstaan langzaam een binnen- en buitenwereld. Door de tast kun je je lichaam gaan bewonen, JA zeggen tegen je lijf en het leven.
2. Ik kijk terug
Het jaar loopt ten einde en ik zie hoe de kinderen gegroeid zijn en zich met zelfvertrouwen ontwikkelen, ontspannen in de wereld staan, genieten, groeien aan elkaar en met elkaar. We hebben voor het eerst sinds ik gestart ben met Barbara’s pedagogisch Atelier echt afscheid genomen van een meisje, dat hier al vanaf heel jong was. Het samenzijn liet zo mooi de kring van ouders zien rondom de kinderen. Het was heel bijzonder om te zien hoe de kinderen zich gedragen weten en zich vrij bewegen.
En toch was het tijd om afscheid te nemen van dit 4-jarige meisje. Net als een welkom is afscheid een belangrijk moment en dat hebben we met elkaar vormgegeven. Ik wilde graag dat het afscheid als een brug zou zijn waar dit meisje overheen zou kunnen gaan naar haar volgende ontwikkelplaats. Ik nam haar mee in mijn gedachten en ineens kwam het verhaal in me op, dat de rol van brug zou kunnen vervullen. Het was het verhaal: ‘ik ben mamma kwijt’, van Chris Haughton.
Ik begon te vertellen en al snel herkende ze het verhaal en kwam op schoot zitten: dit is mijn
verhaal! Straalde ze uit. Het was een schot in de roos.
In het verhaal hielpen allerlei dieren kleine uil zoeken. En op het moment dat kleine uil en Mamma uil elkaar gevonden hadden begon Mamma uil te vertellen. Ze vertelde het kerstverhaal en iedereen beleefde het mee. Tijdens het spel vroeg één van de kinderen: ‘ze kunnen toch niet echt praten?’ waardoor voelbaar werd hoe echt het voelde. En na de voorstelling kwamen de kinderen heel dichtbij en wilden ze de dieren voelen/tasten.
Na het afscheid wilde het meisje alle kinderen een kaartje sturen vanuit haar nieuwe thuis. De brug was gemaakt.
Tot slot wil ik jullie nog het verhaal van Silvester vertellen.
Silvester
Zoals ieder mens een verhaal heeft, zo zijn er jaarlijks terugkerende feesten die ook een verhaal kennen. Kennen jullie het verhaal van Silvester? Vast niet. Ik zal het jullie vertellen.
Wanneer je op weg naar de hemelpoort gaat, kom je langs een weiland waar een klein huisje staat. Het is een wonderlijke plek waar vier wondermooie paardjes staan. Het vel van deze paardjes glanst als zilver en als ze springen valt er maanlicht van hun hoeven omlaag. In het kleine huisje slaapt en snurkt Silvester het hele jaar lang, totdat er een klein engeltje met zijn vuistjes aan zijn deur roffelt. Dan kijkt Silvester met een slaperig gezicht naar buiten en vraagt: ‘Is het al tijd?’ Het engeltje knikt en Silvester kleedt zich snel aan, tuigt zijn paarden op met gouden teugels en zilveren bellen, klimt in de slee en rijdt naar de hemelpoort. Daar gaat Silvester naar binnen en wachten de paardjes ongeduldig. Ze stampen met hun hoeven op de grond van ongeduld. En bij iedere hoefslag vallen fonkelende sterren op de aarde. Bij de hemelpoort wacht de engel St Michael Silverster op om samen bij de eeuwige stroom het kind van het nieuwe jaar op te halen. Ze brengen het bij God, die het nieuwe jaar zegent. Silvester neemt het lachende kind aan en zet het voorop de slee op weg naar de aarde. Daar springt het jonge kind uit de slee en rent het de wereld tegemoet. Iets verderop ziet Silvester een donkere gebogen gestalte staan. Het is het oude jaar. Silvester gaat even naast hem staan. Samen luisteren ze hoe het jonge kind door het nieuwe jaar zingend verwelkomd wordt. Silvester brengt het oude jaar naar de hemelpoort, waar St Michael hem ontvangt en naar de het zuivere heldere water van de eeuwige stroom brengt. Silvester keert terug naar zijn huisje, spant zijn maanschimmels uit en kruipt na een lekker maaltje weer in zijn bed tot de volgende oudejaarsdag.
GELUKKIG NIEUWJAAR ALLEMAAL
